Urodził się 7 października 1956 roku w Dusinie. Od początku kariery naukowej związany był z Akademią Ekonomiczną w Poznaniu, na której w 1980 roku uzyskał tytuł magistra. Po zakończeniu studiów postanowił poświęcić się działalności naukowej i dydaktycznej. W 2000 roku otrzymał tytuł naukowy profesora nauk ekonomicznych.
Oprócz pracy naukowej i dydaktycznej prof. dr hab. Marian Gorynia, działał również aktywnie w strukturach organizacyjnych Akademii Ekonomicznej w Poznaniu. W latach 1999–2002 sprawował funkcję Prodziekana Wydziału Zarządzania Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, a następnie przez dwie kadencje był Prorektorem ds. Nauki i Współpracy z Zagranicą. W 2008 roku został wybrany na stanowisko Rektora Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu, które piastował przez dwie kadencje.
Prof. dr hab. Marian Gorynia aktywnie działa również poza murami Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu. Od wielu lat jest członkiem Komitetu Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk, Rady Naukowej Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, której przewodniczy od 2015 roku oraz Komitetu Redakcyjnego czasopisma Komitetu Nauk Ekonomicznych PAN „ Ekonomista”. Ponadto był przewodniczącym Rady Nadzorczej Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości, Rady Naukowej Wielkopolskiej Izby Przemysłowo-Handlowej oraz członkiem Kapituły Nagrody Gospodarczej Prezydenta RP, Krajowej Rady Przedsiębiorczości, Wielkopolskiej Rady Trzydziestu oraz Konferencji Rektorów Uczelni Ekonomicznych.
Urodził się 21 sierpnia 1928 roku w Lublińcu. Ukończył studia prawnicze i ekonomiczne na Uniwersytecie Warszawskim i Poznańskim, a następnie uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu.
Przez wiele lat działalność naukową łączył z pracą zawodową. Zajmował się rozwojem przemysłu, rolnictwa i handlu. Pięć lat swojego życia spędził również w Libii, gdzie pełnił rolę eksperta ONZ do spraw rozwoju.
W czasie pracy w Akademii Ekonomicznej w Poznaniu prof. Bohdan Gruchman pełnił wiele funkcji organizacyjnych. Objął posadę dyrektora Instytutu Planowania, następnie prodziekana oraz prorektora. Ukoronowaniem jego pracy na Uczelni było objęcie urzędu rektora w 1990 roku.
Za jego kadencji na Uczelni dokonały się fundamentalne przeobrażenia w strukturze organizacyjnej oraz programach kształcenia. Akademia Ekonomiczna przystąpiła do sieci międzynarodowych powiązać naukowych i jako jedyna w Polsce uchuromiła programy studiów podyplomowych MBA we współpracy z czterema uczelniami zagranicznymi. Dzięki ogromnym wysiłkom rektora, Uczelnia została również wyposażona w największą w Europie Środkowo – Wschodniej Bibliotekę Główną.
Urodził się 3 września 1920 r. w Poznaniu. Studiował w Poznaniu i Lublinie. Jego zainteresowania badawcze koncentrowały się na zagadnieniach pieniądza i kredytu. W latach 70. był prekursorem badań z zakresu problematyki tzw. inwestowania w człowieka oraz usług infrastrukturalnych. Przywiązywał ogromną wagę do pracy dydaktycznej. Sam układał szczegółowe programy zajęć. Przeprowadzane przez niego egzaminy stały się legendą. Absolwenci, którzy zdali u Profesora egzamin z wysoką oceną lub chociażby w tzw. pierwszym podejściu, szczycą się tym do dzisiaj. W latach 1951–1987 był kierownikiem kolejno: Katedry Finansów i Kredytu, Instytutu Finansów i Rachunkowości oraz Instytutu Finansów naszej Uczelni. W latach 1951–1954 prodziekan i dziekan Wydziału Finansów, w latach 1956–1957 dziekan Wydziału Handlowo-Towaroznawczego. W latach 1987–1990 rektor. Zmarł 24 czerwca 1992 r.
Urodził się 17 kwietnia 1930 r. w Dachowej k. Kórnika. Studiował na Akademii Handlowej w Poznaniu (po przekształceniu: Wyższej Szkole Ekonomicznej). Wniósł duży wkład w prace organizacyjne Uczelni. W latach 1969–1990 był zastępcą dyrektora Instytutu Ekonomii Politycznej. Od reorganizacji uczelni w 1990 r. został kierownikiem Katedry Ekonomiki Konsumpcji i był nim do końca życia. W latach 1968–1975 pełnił funkcję prorektora, a w latach 1980–1987 piastował godność rektora. W latach 1983-1987 przewodniczący Kolegiów Rektorów m. Poznania. Zmarł 14 października 1997 r.
Urodził się 21 kwietnia 1916 r. w Krakowie. Studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu. Począwszy od 1 września 1947 r. aż do ostatnich dni pracował na tej Uczelni, przechodząc kolejno wszystkie szczeble kariery naukowej: od asystenta do profesora zwyczajnego. 10 lat pracował w Katedrze Statystyki, potem zorganizował Katedrę Ekonomiki Przemysłu. Od 1969 r. aż do przejścia na emeryturę był dyrektorem Instytutu Ekonomiki Produkcji i kierownikiem Zakładu Ekonomiki Przemysłu w tym Instytucie. Przez kilkanaście lat pełnił ważne funkcje organizacyjne. W latach 1951–52 był dziekanem Wydziału Handlowego, w latach 1958–1960 prodziekanem wydziału Ogólno-Ekonomicznego. W latach 1952–1956 oraz w latach 1962–1965 prorektor, a w latach 1965–1969 rektor. Zmarł 6 października 1994 r.
Urodził się 24 marca 1911 r. w Nowej Wsi koło Żnina. Studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Interesował się historią gospodarczą, głównym przedmiotem jego badań był późny feudalizm w Polsce. Szczególnie cenne i nowatorskie okazały się jego ustalenia nt. genezy i dróg rozwojowych folwarku pańszczyźnianego. Pełnił rozliczne funkcje organizacyjne. W latach 1959–1961 pełnił funkcję dziekana Wydziału Ogólno-Ekonomicznego. W latach 1962–1965 był rektorem Uczelni. Należał do ludzi pogodnych, uznawał, że fundament rozwoju człowieka i społeczeństwa stanowią wartości ludzkie i ich poszanowanie. Cechowała go niezwykła skromność. Zmarł 16 sierpnia 1986 r.
Urodził się 25 grudnia 1910 r. w Łagiewnikach k. Gniezna. Studiował w Wyższej Szkole Handlowej w Poznaniu. W 1937 r. został asystentem w WSH. W wojnę, by uniknąć aresztowania przez okupanta, przeniósł się do Włocławka. Po wojnie wrócił do Poznania i uzyskał tytuł magistra nauk ekonomiczno-handlowych. Doktoryzował się na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. W 1950 r. został zastępcą profesora w WSE w Poznaniu, w 1955 r. uzyskał stanowisko docenta, a w 1971 r. stanowisko profesora zwyczajnego. Miał duży wkład w rozbudowę gmachu Uczelni. W latach 1954–1956 piastował godność rektora. Zmarł 2 sierpnia 1982 r.
Urodził się 29 października 1915 r. w Zakopanem. Studiował w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Po ukończeniu SGH otrzymał stypendium naukowe od Funduszu Kultury Narodowej na studia w Paryżu. W wojnę służył we Francji w I Dywizji Grenadierów. W 1940 r. dostał się do niewoli, do obozu Frontstalag 140 Belfort. Po ucieczce z obozu był w wojsku polskim w Wielkiej Brytanii. Po wojnie podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, a potem w charakterze adiunkta na Uniwersytecie Warszawskim. 1 października 1951 r. minister przeniósł go do Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Poznaniu, powierzając mu pełnienie obowiązków rektora. W 1954 r. minister przeniósł go do SGPiS w Warszawie, a w 1970 r. przeszedł do Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. Zmarł 24 marca 1973 r.
Urodził się 4 maja 1901 roku w Skarżysku Kamiennej. Studiował na Uniwersytecie Poznańskim, doktorat uzyskał w 1930 r., a habilitację w 1945 r. – na tej podstawie uzyskał nominację na stanowisko profesora nadzwyczajnego w Akademii Handlowej. Wojnę spędził głownie na Kielecczyźnie. Po jej zakończeniu był jednym z organizatorów i wykładowców Filii Akademii Handlowej w Szczecinie. Od stycznia 1949 do października 1951 r. piastował godność rektora Uczelni. Współorganizator przekształcenia Akademii Handlowej w Wyższą Szkołę Ekonomiczną. W 1971 r. przeszedł na emeryturę i zaprzestał pracy naukowej i dydaktycznej. Zmarł 22 grudnia 1987 r.
Urodził się 16 lutego 1904 r. Studiował na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Po studiach pracował w Poznańskim Oddziale Prokuratorii Generalnej, jednocześnie związany był z Katedrą Prawa Cywilnego Uniwersytetu Poznańskiego. W 1930 r. obronił doktorat. Rok później przyznano mu wykłady na Uniwersytecie i w Wyższej Szkole Handlowej. W 1934 r. objął Katedrę Prawa w WSH. W 1938 r. przeprowadził przewód habilitacyjny i został pierwszym docentem WSH. W 1945 r. uzyskał tytuł profesora. W wojnę schronił się w Warszawie. W 1940 r. wytropiło go gestapo i osadziło na Pawiaku. Potem trafił do obozu koncentracyjnego w Płaszowie. Po wyzwoleniu przyjechał do Poznania. Wybrano go rektorem Akademii Handlowej. Odbudował uczelnię, zwiększył liczbę katedr oraz uruchomił filię w Szczecinie. Zmarł 4 lutego 1983 r.
Urodził się 28 listopada 1879 r. w Podmojscach k. Rzeszowa. Studiował w Krakowie, Wiedniu i we Lwowie. Był pierwszym w Polsce profesorem zwyczajnym z dziedziny rachunkowości. W 1931 r. zorganizował Katedrę Rachunkowości i Analizy Bilansów – pierwszą katedrę w Wyższej Szkole Handlowej. Równocześnie powierzono mu funkcję zastępcy dyrektora Uczelni. Po reorganizacji Uczelni i przekształceniu jej w 1938 r. w Akademię Handlową został prorektorem. Rok później, w związku z rezygnacją prof. Antoniego Peretiatkowicza z funkcji rektora, wybrano go rektorem. W wojnę został wraz z rodziną wysiedlony. W 1944 r. trafił do obozu koncentracyjnego w Buchenwaldzie. Przetrwał. W 1945 r. wrócił do Poznania, ale ze względu na stan zdrowia zrzekł się godności rektora. Katedrą Rachunkowości i Analizy Bilansów kierował do września 1957 r. W wieku 78 lat przeszedł na emeryturę. Zmarł 25 lipca 1961 r.
Urodził się 13 czerwca 1884 r. w Boruchowie na Wołyniu. Ukończył gimnazjum w Kamieńcu Podolskim, po czym podjął studia prawnicze na Uniwersytecie w Warszawie. Następnie studiował we Lwowie, Krakowie, Heidelbergu, Paryżu i Genewie. Stopień doktora praw uzyskał w 1909 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1919 r. osiedlił się w Poznaniu i rozpoczął pracę w nowo otwartym Uniwersytecie Poznańskim (wówczas: Wszechnicy Piastowskiej). Wspólnie z prof. Janem Rutkowskim i prof. Tadeuszem Brzeskim organizował w latach 1919–1920 Wydział Prawno-Ekonomiczny Uniwersytetu Poznańskiego i został jego pierwszym dziekanem. Po utworzeniu w Poznaniu Wyższej Szkoły Handlowej został w niej profesorem zwyczajnym, obejmując Katedrę Prawa Państwowego. W latach 1930–1938 był dyrektorem WSH, przeprowadził zasadniczą reformę studiów, polegającą na zastąpieniu wąskich kierunków szerokim profilem kształcenia. Po drugiej wojnie światowej został kierownikiem nowo utworzonej Katedry Prawa Publicznego. W 1951 r. – gdy zlikwidowano Katedrę – przeszedł na emeryturę. Zmarł 18 grudnia 1956 r.
Urodził się 27 grudnia 1878 r. w Pamiątkowie k. Szamotuł. Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu studiował ekonomię polityczną w Lozannie, Krakowie i Monachium, gdzie w 1904 r. uzyskał stopień doktora ekonomii. Praktykę zawodową odbył w bankach w Nowym Jorku i Berlinie. Pracował w Lozannie i w Paryżu, po powstaniu państwa polskiego w 1921 r. powrócił do kraju. W 1925 r. został powołany na dyrektora przyszłej Wyższej Szkoły Handlowej. Ministerstwo Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego zatwierdziło go na to stanowisko 17 lipca 1926 r. Opracował założenia organizacyjne przyszłej Uczelni i jej statut. Zmarł 10 września 1951 r.