21 listopada w Szkole Głównej Handlowe w Warszawie odbyła się uroczystość wręczenia dyplomu doktora honoris causa SGH prof. Józefowi Orczykowi – emerytowanemu profesorowi Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu.
Prof. dr hab. Józef Orczyk ukończył studia na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Poznaniu, uzyskując trzy tytuły magistra na kierunkach: historii, pedagogiki oraz ekonomii. W 1967 roku uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych na podstawie dysertacji pt. Kryzys sił wytwórczych i produkcja rolna w Polsce w latach 1929–1935. Z kolei rozprawa pt. Rozmiary i ekonomiczne konsekwencje zmian w wykształceniu osób zatrudnionych w rolnictwie w Polsce Ludowej, opublikowana w 1978 r. stała się podstawą habilitacji Józefa Orczyka. Cztery lata później, to jest w roku 1982, w uznaniu dorobku naukowego oraz wkładu w kształcenie kadr naukowych otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1991 r. – tytuł profesora zwyczajnego.
Od 1962 r. Józef Orczyk nieprzerwanie pracował przez 51 lat na Uniwersytecie Ekonomicznym w Poznaniu, zajmując stanowiska od asystenta w Katedrze Historii Gospodarczej po profesora w Katedrze Polityki Społecznej i pełniąc liczne funkcje akademickie, m.in.: kierownika Studium Pedagogicznego, kierownika Zakładu Ekonomiki Kształcenia, a następnie Zakładu Polityki Społecznej, Ekonomiki Pracy i Kształcenia, kierownika Katedry Pracy i Polityki Społecznej, dyrektora Instytutu Polityki Społecznej, dyrektora Międzywydziałowych Studiów dla Pracujących, przewodniczącego Senackiej Komisji Dydaktyczno-Wychowawczej oraz prorektora ds. dydaktyki (1987–1990).
W latach 1992–1996 prof. J. Orczyk został wybrany na pierwszego rektora w Wyższej Szkole Zarządzania i Bankowości w Poznaniu, a w latach 1998–2007 był pierwszym rektorem Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej w Koninie (obecnie Akademia Nauk Stosowanych). W latach 2013–2021 pełnił funkcję rektora Wyższej Szkoły Bankowej w Poznaniu. W latach 1990–2002 był prezesem Zarządu Oddziału Poznańskiego Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, a w latach 2007–2015 przewodniczącym Komitetu Nauk o Pracy i Polityce Społecznej PAN. Dwukrotne pełnienie tej funkcji jest świadectwem pozycji Profesora w środowisku polityków społecznych, którego jest reprezentantem.
Główny obszar badań profesora dotyczy pracy i edukacji, ich wzajemnych związków oraz relacji z funkcjonowaniem gospodarki. Był ponadto prekursorem badań nad metodyką pracy umysłowej. Jego zainteresowania znalazły wyraz w pracach naukowych dotyczących historii gospodarczej, metodyki nauczania oraz ekonomii i polityki społecznej. Jest autorem blisko 500 prac naukowych, w tym licznych monografii. Jego książka pt. Polityka społeczna. Uwarunkowania i cele należy do najpopularniejszych podręczników z polityki społecznej.
